Ի՞նչը կարող է ավելի հիմար բան լինել, քան սողալ ժողովրդի առաջ՝ հետամտելով բարձր պաշտոն, խոստումներով շահել ժողովրդի բարեհաճությունը, վազել հիմարների ծափահարությունների հետևից, ուրախանալ ողջույնի բացականչություններով, թույլ տալ, որ քեզ ձեռքերի վրա տանեն հաղթահանդեսի ժամանակ՝ դրոշի նման, ի հրճվանք խաժամուժի պղնձի արձանի պես կանգնել հրապարակում:
Հապա ամենաչնչին մարդուկներին տրվող աստվածային պատիվնե՞րը, հապա հանդիսավոր ծեսե՞րը, որոնցով աստվածների կարգն են դասվում ամենազազրելի բռնակալները:
Հիմարությունը պետություններ է ստեղծում, պաշտպան կանգնում իշխանությանը, կառավարմանն ու դատարանին:
Եվ վերջապես, ի՞նչ է ամբողջ մարդկային կյանքը, եթե ոչ Հիմարության խաղ:
Էրազմ Ռոտերդամցի. «Գովք հիմարության»
Կարլ Յալանուզյանի ֆեյսբուքյան էջ